Er is vakantie geweest. Dat betekend dat we geen therapie hebben gehad. En het is niet goed gegaan.
Hij kakte weer helemaal in. Ik ging hem negeren en me vreselijk ergeren. Ik ben druk geweest met de trap en hij zat op de bank...
Donderdags zouden we weer naar therapie gaan en vroeg hem hoe laat hij thuis zou zijn. Hij zei dat hij wel keek, want hij was het vergeten...en liep weg.
Ik vroeg hem hoe het met 'ons' gaat want dat zal de therapeut vragen, en hij zei dat het niet goed ging. Dat ik hem negeer als ik mijn zoon thuis is. Ik zei dat ik hem al langer negeer want ik ben het zat dat ik achter zijn kont aan moet lopen met vragen en dergelijke. Hij zei dat hij niet kan praten en het ook nooit zal doen. Dan houd het op want ik kan dat niet accepteren.

sMaandags zijn we naar de mediator geweest en alles in geleverd wat we hebben ingevuld en hebben vastegelegd.
Gelukkig kunnen we redelijk 'praten', dus dat scheelt. Altans: ik stel iets voor of zeg iets en hij zegt ja of nee.
En dit weekend gaat hij de deur uit. De sfeer is wel beeld geen geluid. Al moet ik zeggen dat hij ineens vrolijk gedag zegt bij binnenkomst en smakelijk eten wenst... Het zal vast niet maar voelt als een dolk in mn rug om zo blij en opgelucht te lijken. Ben ik dan zo een b*tch?? Ook heeft hij dit weekend bij zijn moeder geklust... T zal vast niet met opzet zijn, maar o.a. door het niet klussen in zijn eigen huis zijn de problemen begonnen, en nu kan hij het wel bij zn moeder. Ben er klaar mee. Ik maak geen ruzie, maak geen verwijten, maar zeg het hoognodige.
Ik voel me boos, verdrietig, gekwetst, genaaid en aan de andere kant ook opgelucht. kan niet wachten tot de tv weer van mij is.