Gelukkig

Gelukkig kan ik nu een fijn berichtje plaatsten. Het was een afschuwlijk weekend geweest. Wel beeld geen geluid. Zaterdag was mijn zus langs geweest en heb ik nog een poging gedaan om te praten of hij werkelijk er een punt achter wilde zetten.
Maar hij bleef erbij. Tjonge wat voel je je dan klein zeg.
Zondagavond is hij alleen naar zijn ouders geweest, en kwam zo rond half 11 thuis. Nog steeds wel beeld maar geen geluid. En maandagochtend schrok ik ervan dat hij nog thuis was toen ik wakker werd. Hij had zich zich gemeld. Hij heeft de hele dag zo een beetje een traan gelaten. Ik wist niet zo goed wat ik ermee moest. Het deed me zeer maar ik was te trots om hem te troosten, en weigerde dan ook want ik ben ook niet eerder getroost als ik verdrietig was.

Op een gegeven moment zei ik onder het poetsen dat hij de bank mee mocht nemen en het dressoir, maar toen zei hij dat hij dat helemaal niet wilde. Al huilend en alles wat erbij komt heb ik gezegd dat ik het ook niet meer wist. En dat hij er zeker van moest zijn, en niet als zijn ouders hem hebben overgehaald want dan hoeft het niet. En ook dat als ik er een punt achter had willen zetten dat ik hem er dan allenag uit had gezet.

Hij en ik praatten altijd in tussenpozen. Na het eten en toen de meisjes in bed lagen heb ik 2 bellen met amaretto neergezet, tv uitgedaan en een asbak op tafel gezet en toen hebben we gepraat, gehuild en gelachen. We zijn er allebei mee eens dat we in relatietherapie gaan. Want als hij nu niet kan praten, kan hij dat ook niet straks mocht hij ooit in een andere relatie terecht komen, maar ook met zijn meiden.

We hebben afgesproken dat we 1 keer in de maand zo een avond houden, we willen gaan wii-en en hij wil 1 keer in de week naar de sportschool want dat voelt lekker voor zn rug. Het voelt fijn. Ik ben er blij mee. Ik ben blij dat hij me weer mijn gevoel heeft terug gegeven wat ik graag wou: zijn vrouw zijn. Ik heb al mijn gedachtes nog eens gezegd, wat mij dwars zat/zit. En hij zei ook dat ik zijn gouden lot uit de loterij ben, maar dat hij heel slecht kan praten, en blokkeerd als hij mij verdrietig ziet.

We zullen zien wat er uit de terapie komt. het voelt nu goed en daar ben ik echt blij mee.

Dus bri, jebt gelijk, het heeft zijn ogen geopend :-)

.

Ik liep al een aantal weken met de gedachten hoe ik het nu moest aanpakken. Onze relatie loopt al heel lang niet lekker. Ik heb meerdere keren aangegeven dat ik me niet gelukkig voel en dat ik niet weet wat ik ermee moet. Hij gaf aan dat hij is zoals hij is en daarmee af. Ik gaf aan dat hij wel degelijk is verandert. Hij vind van niet en haalde erbij dat zelfs zijn moeder niet wist wat zij ermee aanmoest dat hij niet praatte. Luister eens: Je leeft met mij, je vrouw, en niet met je moeder. Ik geef aan wat mij dwars zit en hij doet er niets mee. Ik ging naar de maatschappelijk werk. De beste man wilde hem ook zien. Zo geschiede en wist de beste man ook niet wat hij ermee moest. Hij zei dat als we verder wilde leven als broer en zus er niets aan de hand was, want we hadden geen ruzie.Maarja. ik wil wel een liefdevolle en met passiebedeelde relatie. Een kneep in je kont als je voorbij loopt, je elkaar even vasthouden als je gaat slapen. Een knipoog als je op visite zit dat niemand anders het ziet. Waar is het fout gegaan? Wanneer is dit gestopt? Ik heb geen idee. Ik denk dat de echte irritaties zijn begonnen toen we gingen verhuizen.

Nu gisteren bracht ik de moed op om te vragen of we nog naar de huisarts willen. Hoezo, waarom. Zei hij. Ik zuchtte. Ja, dan kun je wel zuchten, maar jij bent er al klaar mee, kreeg ik te horen. Hoezo ben ik er klaar mee, als ik er klaar mee ben dan ga ik niet naar de huisarts, ik heb vaak genoeg aangegeven dat ik wil dat er iets verandert, maar jij doet er 0,0 voor, dus wat verwacht je dan van mij? Volgens hem ben ik ook vernadert, ja noagal ja. ik voel me als een vaatdoekje aan de kant geknalt, terwijl ik alles voor mijn gevoel mn best heb gedaan. Ja, ik ben een moeilijke denker, maar als manzijnde mag je best je vrouw steunen. En dat stukje mis ik, en dan hoef je ook niets van mij te verwachten.

Als de schuld klaar is, dan ben ik weg, en hij maakt een wijzend gebaar naar de deur. O, en dat is t dan? vraag ik. Dus je gaat er niet voor vechten? Nee. OK.

Maar ik ga echt niet wachten tot de schuld klaar is. Dat duurt nog mischien wel jaren. Hij komt vanavond thuis en dan zal ik nog eens vragen of hij er werkelijk niets meer voor wilt doen. En als dat zo is dan mag hij meteen van mij vertrekken. Die schuld kom ik ook wel overheen. Ook zonder hem. Ik heb het 9 jaar alleen met mijn zoon gered, daar heb ik hem niet bij nodig, liever gelukkig in mn eentje dan ongelukkig met zn 2.

Het is jammer, want daarom ben ik niet getrouwd. Maar ik hou teveel van mezelf om mezelf weg te cijferen omdat mijn man geen prater is, sjagerijnig op de bank zit, nergens zin in heeft enz. Ik vind dat ik mn best heb gedaan. punt.

even tekenen

sorry, ben drukdrukdruk bezig geweest in de tuin. ik zal gauw een fototje maken en plaatsten, ben er zo blij mee.

ik zag op singelmams haar blog een petitie:

http://wetswijzigingoververkrachting.petities.nl/

tis toch belachelijk dat de wet er zo over denkt. hup, veranderen die handel, word er misselijk van..