En toen,

Stond ik voor de spiegel op eerste kerstdag om me op te tutten om op kerstvisite te gaan. Normaliter, kleed ik me aan, kijk in de spiegel, doe het hoognodige: wassen, haren borstelen, oogjes tekenen en een lipglosje. Nu moest ik natuurlijk even het totaalplaatje zien, haalde de spiegel van de muur, zette het op lichaamshoogte, en mn mond viel even open, en wilde eigenlijk door de grond zakken, want wat ik zag vond ik eigenlijk helemaal niet zo leuk. Het is een beetje dubbel. Want je ziet eruit zoals je je voelt, toch? Dus dan zou ik eigenlijk volslank moeten zijn. Het gevoel is dus eigenlijk wel fijn, want het betekend dat ik er niet mee bezig ben en dat ik mezelf zogezegd accepteer... toch? Nou, wat ik in de spiegel zag was toch wel 2 keer zo flink dan dat ik me voel. Ik zag een volvolslanke vrouw dat eigenlijk niet meer gezond dik is. Nee ik moet er echt iets aan gaan doen. Mijn eeuwige strijd tegen het flinklijfigheid. Ik ken ook de andere kant, dagen niks eten, en maar hopen dat ik zo snel mogenlijk 45 kilo woog. Ik woog toen ik een jaar of 15 was 50 kilo, met mijn 1.64 was dat aan de lichte kant. Ik ben altijd een probleemeter geweest. Of eigenlijk een eetstoornis is het. En voor 6 jaar terug had ik het redelijk in de hand, Had alles op een rijtje in mn hoofd, en at zoals het hoorde: smorgens, smiddags en savonds. En ik nam zelfs tussendoortjes. Ik lijnde NIET. en binnen no-time was ik 23 kilo kwijt. Heerlijk. Daarna werd ik zwanger, tot 2 keer toe, en geniet ik ontzettend van al het moois wat het heeft gebracht, maar ook mijn hoofdje lag weereens overhoop door de hormonsters en daardoor weer een eetstoornis ontwikkeld...
Jammer toch.
Dat ik flink ben, is tot daar aan toe, maar het is gewoon niet gezond. En dat ik sochtends niet eet is nog ongezonder. Je kunt er op latere leeftijd zelfs diabetes door krijgen. Ik weet hoe het werkt, en toch neem ik mezelf in de maling. Hoe komt dat toch. Nee, nu is het afgelopen. Ik ga weer 'normaal' eten.
Morgenochtend zal ik op de weegschaal gaan staan, en dan zal ik mijn kilos vertellen, en mijn strijd met de kilos gaan delen.

en dat is het 1e goede voornemen van 2010

Mijn enorme verhuisdoos met allerlei brieven en rommel ben ik aan het uitmesten. Zodra dat klaar is, ga ik alles weer budgeteren, en zal ik mijn schuld ook weer minderen.
Dat is mijn 2e en 3e goede voornemen: schuld minderen, budgeteren, en mijn administratie bijhouden, dus ook nummer 4.

Dan wil ik graag weer mijn routines van babyfly goed gaan bijhouden. Dat is een huishoudsite. Google maar eens. Het is wel in het engels. Goedevoornemen nummer 5

En ik wil minstens 1 keer in de week gaan zumbaen. Of wandelen, Of iig iets aan lichaamsbeweging. Dat is nummer 6 en dan vind ik het wel even genoeg.

Time flys

Of hoe je dan ook zoiets schrijft. De tijd vliegt voorbij. Ik heb nog steeds het idee dat kerst pas volgende week is. Vanochtend wilde ik wat kleine boodschapjes halen, en dan morgenavond de rest...... Ja dat gaat dus niet, want morgen is het al kerstavond. Tjonge jonge, wat vliegt de tijd.

Vandaag is mijn jongste telgje wezen wennen op het kdv. Voor mij is dat een hele stap, want geen van mijn kinderen hebben ooit hierop gezeten. Maar ik moet wel, want we moeten weer aan de slag, en middelste moppetoetje gaat over 3 maandjes alweer naar school, dan is ze 4. Dat zeg ik, de tijd vliegt voorbij. Als de dag van gisteren word ze op mn buik gelegd, de makelijkste bevaling, een heerlijke baby. Alledrie hoor. De oudste wordt gewoon 16jaar volgend jaar. En over ruim 2 maanden is de jongste een jaar. Haar eerste jaar is echt voorbij gevlogen, even knipperen met je ogen en ze kruipt al. Vorige week voor het eerst. Wat een schattig gezicht, en ze staat ook, helemaal trots is ze dan.

Ik ga maar even een kerstlijst maken, want het word een lang weekend.
Allemaal een hele fijne kerst.

Dip dap dop

Er zit een kronkel in mn kop.... Ja het is weer zover. Of ik ben weer aan het hormonsteren, dat ik een dezer dagen de rode duiveltjes weer mag ontvangen. Wat overigens helemaal in de knoei zit sinds de bevalling van het laatste moppetoetje.
Of ik heb een burnout, ben bloedsjagerijnig, raak in een depressie wath-ever....
Alles irriteerd me. Heb lichte woorden met manlief. Hij is erg makelijk wat administratie betrefd. Hij doet dus helemaal niks ermee. En ik steek weleens mijn hoofd in het zand als ik die enorme stapel zie groeien. Aan hem heb ik meerdere keren gevraagd om me hiermee bij te staan. Ja is het antwoord, maar nee krijg ik.
Reiskosten vergoeding hebben we al 5 maanden niet gekregen. Het voelt alsof ik achter zijn kont moet lopen, en dat voelt niet goed. Heel jammer hoor. Ik heb weer met het hoofdkantoor gebeld, en hun schijnen niks te hebben ontvangen wat recuutjes betrefd. Dus ik heb manlief weer opgebeld dat hij degene die ze hebt ontvangen en zou moeten doorsturen aan zn oor moet trekken. Aan de ene kant wel lekker als een potje als we het terug krijgen, dan is dan weer iets positiefs ;-)
Verder lukt het me niet om me door mijn huishouden heen te werken. Alles valt me erg zwaar op het moment. De mensen om mij heen waar ik mee praat zeggen allemaal dat ik me niet druk moet maken, dat het allemaal even te veel is geweest en dat het wel goedkomt. Het komt ook wel goed, maar ik wil het NU.
Ik wil graag dat alles aan kant is, en dat ik me kan bezig houden met de kleintjes, een jurkje kan maken, een lay-out kan scrappen, een boek kan gaan lezen of wat dan ook, zonder dat er allerlei huishoudelijke klusjes op me wacht.
Nou, ik ga maar weer even lekker verder met de was. Erover kletsen (lees:schrijven) lucht best wel even op. Wie weet komt het goed vandaag ;-)

Sneeuw

Huh?! was mijn eerste reactie toen ik vanochtend naar buiten keek. Ook al wist ik dat er sneeuw kon vallen. Wel gehoopt dat ze gelijk hadden, maar niet verwacht. De vreugde was dan ook groot toen ik het aan mijn dochter liet zien. Ja, ik wil naar buiten, mama!!! En dat hebben we dan ook gedaan. Moppetoetje nr.2 gaat 'sochtends toch altijd nog even naar bed terug als ze haar fles opheeft. Dus babyfoon mee, helemaal ingepakt en hup naar buiten. Uiteraart gewoon voor de deur en alle lichten uit.

Ze vond het geweldig. Eerst een prachtige sneeuwpop gemaakt, en later werd ik ondergegooid doorsneeuwballen. En zij zelf natuurlijk ook en ze lag in een deuk :-). Heerlijk. Hier kan ik echt zo van genieten. Even een momentje geluk!

Nieuwe oude boom

Hij staat eindelijk te pronken, en hoe! Onze kerstboom hebben we (mijn oudste dochter van 3 en ik ) vandaag opgetuigd. Hij staat erg mooi, zonder dat hij verfrummeld in een hoekje is gedrukt, takken zijn verbogen en we er hondert keer tegen aanlopen omdat er gewoonweg geen ruimte voor is maar toch een kerstboom wilden omdat het zo 'gezellig' staat ;-)
En nu staat hij gewoon in de kamer, met al zn takjes uit, en we kunnen er gewoon omheen lopen...

Vorig jaar hebben we een nieuwe moeten kopen, niet een hele grote hoor. De boom die ik eerst had, was al 7 jaar oud. Heb ik ooit gekocht voor 5 euro bij de zeeman. gewoon een kunstboom, want daar hadden we gewoonweg geen geld voor. En eigenlijk bevalt het me wel. Ik vind het nog steeds zonde als ik die boompjes langs de weg zie liggen. helemaal kaal, dus de sokken van de mensen waar hij ooit heeft gestaan zit vol dennenaalden ;-)
Nee, een kunstboom bevalt me prima. Vorig jaar hoorde we een klap!! Whahaha, onze net opgetuigde boom was door midden geknakt. Hij was echt op. Natuurlijk was er nergens meer een boom voor 5 euro te koop, dus het werden er 20. Ook een prima boompje, en hij staat geweldig. de ballen zijn net genoeg. Dus als de kerst voorbij is, ga ik op afgeprijsde ballejacht, die volgend jaar mogen pronken in ons oude boompje, in ons nieuwe huisje.

Fijn hoor. De kerst is nu al geslaagd. Morgen gaan dochterlief en ik lekker wat knutselen, mischien wel wat kerstballen van papier, om voor het raam te hangen. Heb er nu al zin in.

Gezellig rommelig

En zo is het opgeruimd, en zo is het een puinhoop. Als je stiekem naar binnen kon gluren, schrik je je een ongeluk. Overal waar je kijkt is het een bende. Ik ben boven bezig met de bovenraampjes te bekleden met verduisteringsstof boven de deuren. Als het licht in de bovenhal aan is dan zijn alle slaapkamers verlicht, en dit vond ik wel een superoplossing.
Mijn man is voetbalsupporter van een bepaalde club. Wel een hankbank aanhanger hoor. Heel soms gaat hij ernaar toe, wanneer er een kaartje over is bij zn vrienden. Nu hebben we uit zijn erwelnaartoesupporterstijd wat sjaals over, en die ga ik achter een mooi gouden baroklijst spannen. Hij komt in de slaapkamer te hangen waar we ook een barokkroonluchter hebben hangen, dus blijft het een beetje indezelfde stijl. En heb ik mn zin, want dit wil ik niet in de huiskamer, daar hangt o.a. een mooie pentekening van het stadion. En dat is wel genoeg ;-)

Nou, even mezelf moed inspreken, want ik wil het afhebben voor mn kleinste mupke wakker word van haar middagdutje.

Tjonge, wat vliegt de tijd,

als je aan het verhuizen bent.
Tis wel absoluut de moeite waard, want het is een geweldig huisje. We hebben uitzicht over het water, en aan de achterkant is er een klein maar fijn tuintje en daaraangrensend is er een heel groot grasveld met bomen. Ik houd van water en bomen. Vanaf het moment dat we dit huis 'kennen' voelt het alsof ik thuiskom. Ik 'ken' het huis. Mijn thuis.
Verhuizen zelf is vre-se-lijk. Ik vind er niks aan. En ook omdat ik mijn 2 kleine meisjes enorm gemist heb. Dat mijn puberzoon zo ontzettend eigenwijs kan zijn, samen met mijn man. Maar goed, dat is geweest. Verder ben ik enorm trots op ze. Mijn zoon heeft tenslotte in zijn vakantie onwijs zijn best gedaan, mijn man ook, want ik weet dat hij ook een hekel heeft aan verhuizen.

Mijn hersenspinsels zijn nog wel op volle toeren. In het ander huis had ik mijn vaste dagritme, waar ik natuurlijk weleens vanaf vloog en in een dip zat, maar ik moet nu nog mijn ritme vinden. Ook al wilde ik graag verandering, ik moet er enorm aan wennen. Ik vind het 'fijn' als ik mijn lijstjes afwerk, maar dan moet ik eerst lijstjes maken ;-) Anders loop ik als een kip zonder kop. Zoals nu: gisteren de was opgevouwen, en nu ligt hij weer door de kamer heen, omdat mijn dochter het nodig vond om het door de lucht heen te gooien toen ik het niet zag, hahaha. Ik kan daar dan ook niet boos om worden, want ik had het beter meteen op kunnen ruimen, en dit is eigenlijk het eerste ontdeugende dat ze doet.

Dus nu geef ik mezelf een schop onder de kont, en zet de pc uit, en dan ga ik weer de was opvouwen, en meteen opruimen ;-)