Gelukkig

Gelukkig kan ik nu een fijn berichtje plaatsten. Het was een afschuwlijk weekend geweest. Wel beeld geen geluid. Zaterdag was mijn zus langs geweest en heb ik nog een poging gedaan om te praten of hij werkelijk er een punt achter wilde zetten.
Maar hij bleef erbij. Tjonge wat voel je je dan klein zeg.
Zondagavond is hij alleen naar zijn ouders geweest, en kwam zo rond half 11 thuis. Nog steeds wel beeld maar geen geluid. En maandagochtend schrok ik ervan dat hij nog thuis was toen ik wakker werd. Hij had zich zich gemeld. Hij heeft de hele dag zo een beetje een traan gelaten. Ik wist niet zo goed wat ik ermee moest. Het deed me zeer maar ik was te trots om hem te troosten, en weigerde dan ook want ik ben ook niet eerder getroost als ik verdrietig was.

Op een gegeven moment zei ik onder het poetsen dat hij de bank mee mocht nemen en het dressoir, maar toen zei hij dat hij dat helemaal niet wilde. Al huilend en alles wat erbij komt heb ik gezegd dat ik het ook niet meer wist. En dat hij er zeker van moest zijn, en niet als zijn ouders hem hebben overgehaald want dan hoeft het niet. En ook dat als ik er een punt achter had willen zetten dat ik hem er dan allenag uit had gezet.

Hij en ik praatten altijd in tussenpozen. Na het eten en toen de meisjes in bed lagen heb ik 2 bellen met amaretto neergezet, tv uitgedaan en een asbak op tafel gezet en toen hebben we gepraat, gehuild en gelachen. We zijn er allebei mee eens dat we in relatietherapie gaan. Want als hij nu niet kan praten, kan hij dat ook niet straks mocht hij ooit in een andere relatie terecht komen, maar ook met zijn meiden.

We hebben afgesproken dat we 1 keer in de maand zo een avond houden, we willen gaan wii-en en hij wil 1 keer in de week naar de sportschool want dat voelt lekker voor zn rug. Het voelt fijn. Ik ben er blij mee. Ik ben blij dat hij me weer mijn gevoel heeft terug gegeven wat ik graag wou: zijn vrouw zijn. Ik heb al mijn gedachtes nog eens gezegd, wat mij dwars zat/zit. En hij zei ook dat ik zijn gouden lot uit de loterij ben, maar dat hij heel slecht kan praten, en blokkeerd als hij mij verdrietig ziet.

We zullen zien wat er uit de terapie komt. het voelt nu goed en daar ben ik echt blij mee.

Dus bri, jebt gelijk, het heeft zijn ogen geopend :-)