.

Ik liep al een aantal weken met de gedachten hoe ik het nu moest aanpakken. Onze relatie loopt al heel lang niet lekker. Ik heb meerdere keren aangegeven dat ik me niet gelukkig voel en dat ik niet weet wat ik ermee moet. Hij gaf aan dat hij is zoals hij is en daarmee af. Ik gaf aan dat hij wel degelijk is verandert. Hij vind van niet en haalde erbij dat zelfs zijn moeder niet wist wat zij ermee aanmoest dat hij niet praatte. Luister eens: Je leeft met mij, je vrouw, en niet met je moeder. Ik geef aan wat mij dwars zit en hij doet er niets mee. Ik ging naar de maatschappelijk werk. De beste man wilde hem ook zien. Zo geschiede en wist de beste man ook niet wat hij ermee moest. Hij zei dat als we verder wilde leven als broer en zus er niets aan de hand was, want we hadden geen ruzie.Maarja. ik wil wel een liefdevolle en met passiebedeelde relatie. Een kneep in je kont als je voorbij loopt, je elkaar even vasthouden als je gaat slapen. Een knipoog als je op visite zit dat niemand anders het ziet. Waar is het fout gegaan? Wanneer is dit gestopt? Ik heb geen idee. Ik denk dat de echte irritaties zijn begonnen toen we gingen verhuizen.

Nu gisteren bracht ik de moed op om te vragen of we nog naar de huisarts willen. Hoezo, waarom. Zei hij. Ik zuchtte. Ja, dan kun je wel zuchten, maar jij bent er al klaar mee, kreeg ik te horen. Hoezo ben ik er klaar mee, als ik er klaar mee ben dan ga ik niet naar de huisarts, ik heb vaak genoeg aangegeven dat ik wil dat er iets verandert, maar jij doet er 0,0 voor, dus wat verwacht je dan van mij? Volgens hem ben ik ook vernadert, ja noagal ja. ik voel me als een vaatdoekje aan de kant geknalt, terwijl ik alles voor mijn gevoel mn best heb gedaan. Ja, ik ben een moeilijke denker, maar als manzijnde mag je best je vrouw steunen. En dat stukje mis ik, en dan hoef je ook niets van mij te verwachten.

Als de schuld klaar is, dan ben ik weg, en hij maakt een wijzend gebaar naar de deur. O, en dat is t dan? vraag ik. Dus je gaat er niet voor vechten? Nee. OK.

Maar ik ga echt niet wachten tot de schuld klaar is. Dat duurt nog mischien wel jaren. Hij komt vanavond thuis en dan zal ik nog eens vragen of hij er werkelijk niets meer voor wilt doen. En als dat zo is dan mag hij meteen van mij vertrekken. Die schuld kom ik ook wel overheen. Ook zonder hem. Ik heb het 9 jaar alleen met mijn zoon gered, daar heb ik hem niet bij nodig, liever gelukkig in mn eentje dan ongelukkig met zn 2.

Het is jammer, want daarom ben ik niet getrouwd. Maar ik hou teveel van mezelf om mezelf weg te cijferen omdat mijn man geen prater is, sjagerijnig op de bank zit, nergens zin in heeft enz. Ik vind dat ik mn best heb gedaan. punt.