donderdag 12 januari 2012

Ja, daar ben ik weer. Ik had gewoonweg even geen zin om te schrijven. Beetje moe ebn ik. Van het tot rust komen en opnieuw een ritme te krijgen in ons nieuwe leventje. Mensen vragen of ik hem mis... Nee ik mis hem totaal niet. Ik vind het heerlijk alleen met mn kids. Het enigste waarin ik hem mis, is de was die af en toe was opgevouwen, en waar ik me dan eigenlijk over irriteerde omdat ik een andere vouwwijze heb... ja klinkt zeikerig, haha. En wanneer we hadden gegeten, we de aanrecht afruimde, en eigenlijk ook niet, want hij stond meer in de weg en veegde de tafel af met een vuile vaatdoek, en eigenlijk het meest: de containerbak wegzetten, en terug zetten, erg he.

Dat heeft een reden. De afgelopen zeker 2 jaar heb ik al afscheid genomen. Ik heb me erg eenzaam gevoelt in onze relatie. En omdat we kindjes samen hebben en ik graag had gewild dat het nog goed zou komen heeft het nog zolang geduurt, anders had ik allang een punt erachter gezet. Ik heb het een en ander meegemaakt de laatste jaren, kreeg totaal geen geneheid van hem, geen arm om me heen, geen knuffel als ik het moeilijk had, geen opbeurende woorden als ik het te kwaad had, afgewezen in intimieteit, bah, als ik eraan denk. Toch ben ik blij dat ik nog zolang ben doorgegaan, nu weet ik heel zeker dat het goed is zoals het is gegaan. Hij heeft uiteindelijk ervoor gekozen om niet verder te gaan met de terapeut. Hij ziet er niet uit nu, en het doet me niks. Ik baal er wel van, want wat ik zie, ziet de kinderen ook. Je bent toch een voorbeeld voor je kinderen. Al zal Vera er nog geen weet bij hebben, Suus zei wel dat het huis niet fris ruikt. Maarja, moet je hier dan wat van zeggen? Ben je dan niet de bitch? Ik kreeg zondag de kids terug, met hele witte snoetjes en walletjes onder hun ogen. Ze waren helemaal niet buiten geweest, en ze waren er vanaf woensdag. Vrijdag heeft Suus wel gezwommen en Vera moest bij de oogarts zijn en daar ben ik mee naartoe geweest want meneer wilde niet met de bus heen en weer. Nu kwam het me goed uit, want ik wilde zelf ook graag mee, maargoed. Vorige maand is Vera weer aan haar oortjes geholpen, ze heeft buisjes gekregen voor de 3e keer. Hij heeft niet eens gebeld om te vragen hoe het is gegaan. Vreselijk stom vind ik dat.

Mn huisje word wel steeds meer mij. Alles krijgt zo langzamerhand een verfbeurtje, en een schoonmaakbeurt. Ik heb een mooie spiegelkast gekregen van mn vriendin. Hij staat supermooi.
Ik ben nog steeds niet helemaal beter. Mn oor zit dicht, en geloof me, dat is zo een vreselijk rot gevoel. Nu begrijp ik Vera helemaal. Dit heeft zij nog vele malen erger gehad, arm kind. Mn stem klinkt ziek, ik snotter, hoest en proest nog steeds. Het zou heerlijk zijn als de lente zich vroeg zal aankondigen, heerlijk.

Het nieuwe ritme in ons leven vind ik nog best moeilijk. Ben constant bezig in huis, neem zelden ff tijd voor mezelf. Op de een of andere manier vind ik prioriteiten stellen erg moeilijk. Ik moet eerlijk zeggen dan ik wel vooruitgang zie in mn huisje hoor, dat is wel lekker. Nu nog de rust vind om werkelijk te genieten :)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten