We waren gisteren aan het eten, zegt suus ineens: gezellig he mam. lekker rustig is het. ik zeg: oja, vind je het lekker rustig, ja zegt ze, het is nu geen geen gepraat.

snap je, ze bedoelde dus gewoon eindelijk weer beeld en geluid.

Van de week had hij gebeld en gezegd dat hij haar mist. Tranen met tuiten. Ja tuurlijk mist ze hem ook, en dat mag ook uitgesproken worden. Maar niet door de telefoon en zeker niet 5 minuten voor ze naar bed gaat.
Ik heb ook teruggebeld en gezegd dat hij dat niet meer moet doen. Ze was helemaal van slag af en dat vind ik zielig. Vanavond komt hij weer eten. Vera gaat lekker, ze heeft naar mijn weten er geen last van. Joan vraagt ook niet naar haar en ook niet aan de telefoon. Vreemd vind ik dat. Mischien vind hij haar te klein, maar zo een meisje weet en begrijpt meer dan je denkt. Ik ben bang dat ik wanneer ik er wat van zeg hij beledigd zou zijn.

Hij was ook al aan het zeuren dat het eigenlijk helemaal niet de bedoeling was dat hij nu al weg zou gaan. Ik was paf. Ik zei ook: je hebt zelf ja gezegd, en het is juist lief dat je in haar huisje mag, ze hoeft het niet te doen. Ach, ik hoop maar dat dit geen staartje krijgt.