Tjonge, wat vliegt de tijd,

als je aan het verhuizen bent.
Tis wel absoluut de moeite waard, want het is een geweldig huisje. We hebben uitzicht over het water, en aan de achterkant is er een klein maar fijn tuintje en daaraangrensend is er een heel groot grasveld met bomen. Ik houd van water en bomen. Vanaf het moment dat we dit huis 'kennen' voelt het alsof ik thuiskom. Ik 'ken' het huis. Mijn thuis.
Verhuizen zelf is vre-se-lijk. Ik vind er niks aan. En ook omdat ik mijn 2 kleine meisjes enorm gemist heb. Dat mijn puberzoon zo ontzettend eigenwijs kan zijn, samen met mijn man. Maar goed, dat is geweest. Verder ben ik enorm trots op ze. Mijn zoon heeft tenslotte in zijn vakantie onwijs zijn best gedaan, mijn man ook, want ik weet dat hij ook een hekel heeft aan verhuizen.

Mijn hersenspinsels zijn nog wel op volle toeren. In het ander huis had ik mijn vaste dagritme, waar ik natuurlijk weleens vanaf vloog en in een dip zat, maar ik moet nu nog mijn ritme vinden. Ook al wilde ik graag verandering, ik moet er enorm aan wennen. Ik vind het 'fijn' als ik mijn lijstjes afwerk, maar dan moet ik eerst lijstjes maken ;-) Anders loop ik als een kip zonder kop. Zoals nu: gisteren de was opgevouwen, en nu ligt hij weer door de kamer heen, omdat mijn dochter het nodig vond om het door de lucht heen te gooien toen ik het niet zag, hahaha. Ik kan daar dan ook niet boos om worden, want ik had het beter meteen op kunnen ruimen, en dit is eigenlijk het eerste ontdeugende dat ze doet.

Dus nu geef ik mezelf een schop onder de kont, en zet de pc uit, en dan ga ik weer de was opvouwen, en meteen opruimen ;-)