Gevoel en verstand

Verstandelijk zeg ik nee. Gevoelsmatig zeg ik ja.

Het zou verstandelijk gewoon niet kunnen, financieel, relatie, ruimte etc.
Gevoelsmatig zeg ik ja, kom maar 4e kindje.

Nee ik ben niet zwanger, maar het houd me wel aan het denken.

Er zijn mensen die 'klaar' zijn. Compleet zijn. Ik niet, ik zou wel graag een 4e kindje willen. Maar nee, ik doe het niet.

Financieel is het nu een redelijk puinhoop. Als ik zwanger ben muteer ik in een hormonster. Ik staak al mijn werk, met moeite houd ik het huishouden draaiende, en 2 jaar later ben ik nog niet de oude. Daarbij zijn mijn man en ik nu niet in een bepaald liefdevolle relatie beland. Hij is lief, superlief voor de kinderen, en ik kan doen wat ik zou willen, maar ik kan er niet meer tegen dat hij zo sjagerijnig op de bank zit. ik word er bloednerveus van.

En praten heeft tot nu toch niet echt echt geholpen. Daarbij is hij door zn rug heen gegaan, das natuurlijk wel heel sneu, maar ik irriteer me aan hem. Het is op het moment wel beeld, geen geluid.
Ik hoop dat wanneer hij weer goed is met zijn rug, er weer een glimlach op zn gezicht zit, en dat hij me weer het gevoel kan geven dat ik zijn vrouw ben.

Mischien heb ik daarom ook wel de behoefte voor een 4e, die eierstokken blijven rinkelen. Ik heb altijd gezegd dat ik graag 4 kinderen wilde, als het ons gegunt was natuurlijk.
Maar verstandelijk gezien gaat het gewoon niet. Ik ben niet compleet, helaas jammer.

Maar zo gaat het in het leven. Soms denk je er goed aan te doen, maar blijkt het helemaal niet zo te zijn. Zo ben ik 9 jaren alleen geweest met mijn zoon, kwam mijn man tegen, bleek voor mij de ware te zijn, en nu, nu valt het hele getrouwde leventje tegen. Ben ik te zelfstandig geworden in de loop der jaren.

Zelfs mijn zoon vind het een sjagerijn. Hij doet ook helemaal niets met hem. Maar het is wel mijn kind. Aan de andere kant, dus verstandelijk, is het een prima vent, werkt hard, zuipt niet, blowd niet, houd zn handen thuis, gaat niet vreemd.
Maar moet je daar dan als vrouw genoegen mee nemen als het vlammetje uit is. Ik houd van sex, hij niet. vorig jaar kun je op twee handen tellen. De vraag of het aan mij ligt, hij ergens last van heeft word allemaal in de wind geblazen. Meerdere gesprekken gehad erover.

Maar niets helpt. Hij blijft in zn eigen wereldje. En ik kan er niets mee.
Blijf je dan doorgaan voor de kinderen en vlak je jezelf uit?
Gevoel en verstand zijn lekker in een catfight.