Gisteren heb ik verder mijn box opgeruimd. Ik ben zo groed als klaar. Ik heb heel wat spullen weggedaan, verkocht, weggegeven en weggegooid. Eigenlijk wilde ik dat helemaal niet, maar mijn bovenste buurvrouw op drie hoog (ik woon op een hoog en onder mij zijn de boxen) die vond het nodig om de woningbouw te informeren over een stoel, een doos van de tv en de kinderwagen die voor de deur van mijn box staat. O, ja er stond ook nog een fiets onder de trap van mijn zoon. Er mag niets in het trappenhuis staan, dat weet ik wel. Maar niemand had er last van. Ook de spullen van mijn verzamelaarsbuurvrouw staan er. Zij is een lieve dame op leeftijd. Nog erg fit, en ze verzameld van alles. Alles staat onder de trap, maar niemand heeft er last van. Zo ziet ook haar box eruit en haar huis. Overal staan plastic tasjes, vuilniszakken en dozen. Triest eingenlijk, maar ze wil geen hulp.
Doordat mevrouw zuurpruim zich schijnbaar ergerde aan mijn spulletjes, en waarschijnlijk aannam dat de rest ook van mij was, kwam er een mooie brief van de woningbouw. Dus ik heb gebeld, en ze geloofde me eigenlijk niet dat niet alles van mij was. Nou daar kan ik niets aan doen. Alles van mij is nu van het trappenhuis weg op een kinderstoel na. En het kastje breng ik morgen naar grofvuil.
Ik begrijp wel dat er regels zijn hoor. Maar een beetje door vingers zien mag toch ook wel. Ze weten dat we met zijn 5en op 40 vierkante meter wonen. Zij woont in haar eentje op minstens 50 vierkante meter want aan de andere kant van de trap hebben ze een kamer extra. Ik heb ook 'last' van haar kleinkinderen die weleens de trap opstuiven als een stelletje olifanten. En van haar bloemen die uitvallen op mijn balkon, en van haar zoon die altijd met veel bombarie wegrijdt, en van de deur die dicht valt als ze terug komt of weggaat. Maar we leven toch?? Dat moet toch kunnen. Een keertje had ik wat katte grind voor de deur laten vallen in onze kattentijd. En ondertussen was ik haar zoon tegengekomen op de trap. Er stond een koelkast van mij die opgehaald zou worden door grofvuil. En toen ik weer naar beneden was gelopen om het op te ruimen, lag er heel demonstratief een hoopje kattegrind op de koelkast te pronken naar mij.... Rara wie dat gedaan heeft. Ik weet werkelijk niet waarom die mensen zo een hekel aan mij hebben. Want dat neem ik aan dat ze dat doen, want anders ga je toch niet zo met je medemens om?
Wij wonen al heel klein, en soms heb ik een lange adem nodig om niet gillend gek te worden, dan erbij: we zijn verder helemaal gezond, hebben een dak boven ons hoofd, hebben geen honger, of trek zoals mijn man zou zeggen. Dus eigenlijk hebben we niets te klagen, maar ik zou het wel fijn vinden als onze b(z)uurvrouw ons een beetje zouden ontzien. Laat ons gewoon lekker met rust. Ik doe geen vlieg kwaad hoor, ik bijt niet, en mocht je willen kun je nog een kopje suiker lenen ook ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten